Nábrókarstafur

Til að gjöra sér nábrók þá gjör samning við einhvern í lifandi lífi, að fá að nota skinnið af honum þegar hann er dauður.
Þegar svo er komið far að næturþeli í kirkjugarðinn og graf hinn dauða upp. Flá síðan af honum skinnið, allt ofan frá mitti og niður úr í gegn, og lát það vera smokk. Varast skal að gat komi á brókina. Þar næst far í brókina og verður hún þá óðar holdgróin.

Áður en brókin kemur að notum, verður að stela pening af bláfátækri ekkju, á einhverri hinna þriggja stórhátíða ársins, á milli pistils og guðspjalls, og láta hann í pung nábrókarinnar ásamt stafnum.

Eftir það munu brækurnar draga að sér fé af lifandi mönnum, svo aldrei verður pungurinn tómur. Varast verður þó að taka þaðan peninginn þjófstolna. 

Sá er annmarki með brækur þessar að sá er þær á getur ekki skilið þær við sig þegar hann vill, en á því ríður öll hans andleg heilsa að hann sé búinn að því áður en hann deyr, auk þess sem lík hans úir og grúir allt í lúsum, ef hann deyr í þeim. Því er eigandum enginn annar kostur en að losa sig við brækurnar og verður hann að fá einhvern til að taka við þeim af sér. Verður það með því eina móti gert að eigandinn fari fyrst úr hægri skálminni og jafnskjótt fari hinn er við þeim tekur í hana. Verður þá nábrókin óðar holdgróin.

Náttúru sinni halda nábrækurnar mann fram að manni og slitna aldrei.

Næsti galdrastafur